Solidariteit is een mooi, maar groot woord. Makkelijker gezegd dan gedaan. Wat was er eerder de kip of het ei. wie is belangrijker de mens, het dier, het milieu?
Als ik eerst zie hoeveel er wordt uitgegeven aan het op bizarre wijze kunstmatig in leven houden van mens en dier, terwijl mensen verjaagd en op de vlucht nog minder rechten hebben dan een muis, om daarna plotseling weer geconfronteerd te worden met de proefdieren in de laboratoria, de opeengepropte uitgeprocedeerde asielzoekers, die nog minder rechten hebben dan criminelen, om dan ook weer te beseffen dat bejaarden en verstandelijk en mentaal minderbedeelden nog minder privacy hebben dan iemand in de gevangenis, terwijl de enige handicap van hen is, dat ze niet meer in het ethische straatbeeld van onze welvaartsmaatschappij passen. Daarom dit gedicht, dat ik al surfend op het Internet vond:
Bede om asiel
(een schuldbelijdenis - eventueel te zingen op de wijze van psalm 98 LvdK en lied 486 GvL)
Wanneer wij overhaastig vluchten
weg van uw woord: wees bondgenoot;
en zelf voldaan niet willen delen
van mededogen dagelijks brood;
wanneer wij driftig op de vlucht slaan
voor blind geweld diep in ons zelf;
dan rest ons overboord de bede:
geef mij asiel, een toevluchtsoord.
Wanneer wij rusteloos verdwalen
in het verlaten paradijs,
weerkaatst het door de holle straten:
wat is de zin, tot welke prijs?
Wanneer wij bedelen om aandacht,
geborgenheid, een troostend woord;
dan staan wij daar met lege handen:
geef ons asiel, een toevluchtsoord.
Wanneer wij haar vandaag hervinden
herbergzaamheid verloren kind;
ontheemd ontmanteld huiswaarts keren
een pelgrim die opnieuw begint.
Wanneer U ons weer tegemoet komt,
mijn bede om vergeving hoort,
dan vallen wij stil in uw handen:
Gij, mijn asiel, mijn toevluchtsoord.
Tekst: Ben Sleumer